Plat

Eén oog gaat open, ik kijk op de klok, andere oog open, kijk nog een keer op de klok. Totaal in de war, ik was veel te vroeg klaar, hebben ze wel alles gedaan? Ze hebben er 3,5 uur over gedaan met z'n 2-en. Ineens schrok ik, er stond iemand naast me, blijkbaar stond ze ook al even naast me. Het was de verpleegkundige die mijn waardes bekeek.  Langzaamaan begin je dan weer een beetje bij zinnen te komen. Ik probeerde te voelen of ik pijn had. Eigenlijk was het niet echt pijn, maar vooral een hele zware druk op mijn borst. Tijdens mijn verdere onderzoek kwam ik erachter dat ik ook een katheter had. Ik had zo gehoopt dat ik die niet zou hebben, maar helaas. Binnen een paar minuten was ik eigenlijk al weer goed bij en werd de afdeling gebeld dat ik wel kon worden opgehaald.

Ik had ongeveer op geen warmere dag kunnen worden geopereerd. Het was ruim 30 graden buiten en in de gangen van het ziekenhuis, waar de zon de hele dag op de ramen stond te branden, was het nog warmer. Toen ik de hal in werd gereden werd de misselijkheid die ik al voelde alleen maar erger. Ze zijn nog even gestopt met rijden, maar hadden toch maar bedacht om snel door te rijden. Gelukkig was ik nuchter, geeft een stuk minder troep.

Op de afdeling voelde me eigenlijk direct al weer goed. Ook al hang je aan allerlei slangetjes. Je hebt nog een infuus en aan beide kanten uit je borst steken drains die naar 2 potten naast je bed lopen. Mijn vriend was al gebeld toen ik in de uitslaapkamer lag en was al naar het ziekenhuis gekomen. De zusters gaven mij de telefoon zodat ik hem zelf kon bellen, dat hij kon komen. In de avond zijn mijn kinderen nog even langs geweest.

In het ziekenhuis heb je allemaal uitdagingen. Eén van de eerste was, plassen. Je kunt nog niet uit bed, dus wordt van je verwacht dat je al liggend op een po gaat plassen. Mijn hersenen kunnen de combi liggen en plassen niet aan!! Wat een verschrikking. In de avond had ik erge rugpijn en moest even zitten. Toen vroeg de verpleegster of ik wilde proberen te staan en als dat lukte naar de wc lopen. Als een oud vrouwtje, voorover gebukt om maar geen pijn te voelen, met mijn infuus en drainflessen, op naar de wc. Nog nooit was ik zo blij dat ik naar de wc kon lopen.

Als je net bent geopereerd wordt je elke paar uur gecheckt, voor 24 uur lang. Temperatuur, hartslag, bloeddruk. saturatie. Ook wordt gevraagd naar de pijnscore. Deze loopt van 1 tot 10, waarbij 10 ergste pijn die je maar kunt voorstellen. Ik had waarde 1, tenminste zolang ik gewoon stil lag. Als ik wat bewoog voelde ik wel wat meer. Je staat er eigenlijk helemaal niet bij stil, maar je voelt eigenlijk zo weinig omdat alles uit je borst is gehaald, dus ook je zenuwen. Toch nog een klein pluspuntje. De pijn, of eigenlijk meer druk, komt meer van de borstspieren die los zijn gehaald om de expander eronder te zetten. Ik kreeg ook vooral meer pijn in mijn rug dan in mijn borst.

En na een tijdje is het toch ook wel tijd dat je de schade gaat bekijken. Ik ben een held op sokken als het gaat om wonden. Ik kon zien dat ik goed plat was; de enige glooiing die er nog zat was van de verbanden die erop zaten. Tijdens de operatie is er 60 cc in de expander gespoten, maar dat zet nou niet echt veel zoden aan de dijk.

De chirurg kwam langs om te controleren hoe het eruit zag, maar ik voelde niet de behoefte om ook te kijken. Ik schuif het mooi nog even vooruit...