Op 4 mei was het dan zover, de tissue expanders eruit en de siliconen protheses erin. Om 7 uur in de ochtend mocht ik mij in het ziekenhuis melden. Ik had het verzoek gedaan om als eerste geopereerd te worden. Dat scheelt een stuk met wachten en nuchter zijn. Nu was het uit bed en zelfs nog opschieten. Om kwart voor 8 werd ik richting de OK gereden. Daar kom je eerst in een aparte ruimte waar het infuus wordt geprikt en nog wat dingen gecheckt. Daarna door naar de OK. De groep medewerkers bij deze operatie was een stuk kleiner dan de vorige keer, volgens mij stonden er 5 op het bord (vorige keer een stuk of 8, als ik mij dat goed herinner). Ik voelde me goed en op mijn gemak. Dat was de vorige keer ook wel anders. Nadat ik het kapje op mijn mond kreeg en de anesthesie werd ingespoten was ik in no time weg. Het blijft een raar fenomeen.
Iets na 10 uur werd ik wakker op de uitslaap. Ik had wel weer dat drukkende gevoel op mijn borst verwacht, maar ik voelde helemaal niets. Ik was alleen misselijk. Tegen de misselijkheid kon ik wel een pilletje krijgen, maar daar zou ik suf van worden. Ik ging ervan uit dat het wel over zou gaan, dus hoefde geen pilletje. Vrij snel kon ik terug naar de afdeling. Daar ging het niet beter met de misselijkheid. Ik bleef maar overgeven en ik aldoor maar denken, dit zal wel de laatste keer zijn geweest. Al met al ben ik tot 8 uur 's avond blijven overgeven.
Maar goed, en dan ben je natuurlijk wel nieuwsgierig naar het resultaat. Ik had alleen wat verband er los op liggen, dus kon al wel kijken. Van wat ik zag, werd ik niet blij. En dat is een understatement!! Het zag eruit als 2 pannenkoeken, helemaal plat. Daarbij kwam ook nog dat ze ver naar buiten stonden en een vrij grote gleuf in het midden zat. Ik had voor de operatie nog gezegd dat ik de protheses niet te ver naar binnen wilde. Ik wilde van voren bekeken, de ribben aan de zijkant niet kunnen zien. Toen ik het zag, wilde ik dat ik dat nooit had gezegd. Dit was dus waar ik bang voor was; een resultaat waar ik niet blij mee ben. De verpleegkundigen haalden er een spiegel bij, zodat ik het van voren kon bekijken. Van bovenaf is toch anders. Maar ook daar werd ik niet blij van. Ze zagen er vierkant uit.
De verpleegkundigen gingen op zoek naar de plastisch chirurg om even met mij te komen praten. Zij bleek al onderweg naar mij. Ze kwam binnen in de veronderstelling dat ik blij zou zijn met het resultaat. Het mooie was, dat we nog direct wat konden doen aan de plaatsing van de prostheses. De protheses zitten na zo'n operatie nog een beetje 'rond te zwerven' tot ze zich in de loop der weken gaan settelen. Ik kreeg mijn sportbh van de vorige operatie aan met opgerolde washandjes aan de zijkanten. Echt in no time zaten de protheses een stuk dichter bij elkaar, zoals ik ze wilde hebben.
De volgende ochtend kon ik gaan douchen. Toen heb ik eigenlijk pas echt even de tijd genomen om goed te kijken en heb ik onderstaande foto's gemaakt. Tot mijn eigen verbazing vond ik ze eigenlijk best mooi. Dan vooral van de voorkant; de zijkant vond ik niet zo. Ik miste de projectie (hoe ver de borst naar voren komt) die ik wel had met de expanders. Ik heb Natrelle MF 335 protheses erin gekregen. Deze zijn 12,5 cm breed, 11,6 cm hoog en 5,1 cm projectie. Ik had met de expanders een projectie van ongeveer 4,5 cm dus ik ging er vanuit dat deze protheses dus nog meer projectie zouden geven. Maar niets bleek dus minder waar. Eerst maar even afwachten wat er in de komende maanden gaat gebeuren. De zwellingen zullen afnemen, de protheses moeten nog zakken, de huid en de spier gaan nog ontspannen. In het Engels heb je daar een mooie term voor, drop en fluff.
