Je benen zijn je beste vriend

Pas na de operatie heb je door hoeveel je je borstspieren gebruikt. Je kan gewoon helemaal niks meer! Met alles wat je doet gebruik je zo'n beetje je borstspieren. Probeer maar eens omhoog te komen als je in bed ligt, zonder je armen te gebruiken. Gaat em niet worden. Je wordt gelukkig snel inventief. Ik kon mijn voet aan de zijkant van het bed tussen de spijlen stoppen en mij zo omhoog wurmen. Op een avond had ik mijn bedkastje met moeite strak langs mijn bed geparkeerd, met daarop mijn telefoon en de alarmknop. Midden in de nacht werd ik wakker en moest ik naar de wc. Het bedkastje stond een meter verderop! Ze hadden 's nachts mijn drains gecontroleerd, maar het kastje niet terug gezet. Ik kon dus niet bij het alarm. De bedrand was naar beneden gedaan, dus ik kon mijn voeten niet gebruiken. De deur van mijn kamer was voorzien van een dranger, dus ik zou de kamer niet eens uitkunnen.... en dat maak je dan allemaal mee.

Het slapen in het ziekenhuis was voor mij een aardig drama. Ik slaap altijd op mijn zij, maar je moet nu op je rug slapen. De eerste nacht is sowieso een gebroken nacht, elk paar uur een controle. De nacht erna had ik niet meer dan 3 uur kunnen slapen. Slaapmiddel kon alleen op voorschrift van de chirurg worden gegeven, dus dat zat er die nacht niet in. De nacht erna kreeg ik een inslapertje; na 3 uur was ik weer wakker en goed beroerd. De nacht erna een slaaptablet. Na 3 uur was ik alweer wakker. Ik dacht altijd dat je in coma zou liggen van zo'n slaappil maar helaas. Gelukkig heb ik nog wel wat kunnen slapen. Maar een goede tip tegen slecht slapen in het ziekenhuis: Neem je eigen kussen(s) mee!

En dan je kleding... Wat moet je aan in het ziekenhuis als je weinig kan en mag met je armen. Ik had er van te voren goed over nagedacht. Ik had kleding met knoopjes, zodat je niet je armen omhoog hoeft te doen om erin te komen. Dat bleek ook wel handig. Ik had nog niet door dat zelfs het elastiek van mijn korte broek mij al te veel kracht kostte om omhoog te trekken. En dat is geen strak elastiek. Een hemdje die gewoon mooi sluitend (bodyhugging) is, krijg je over je hoofd niet aan zonder jezelf geweld aan te doen. Ik had ook daarvoor wel iets verzonnen. Je houdt je hemdje bij je benen, zet de flessen van de drains erin, stap er dan zelf in en trek het hemdje omhoog, et voila. Dus notitie voor de volgende operatie, ruim- of loszittende broeken,onderbroeken en shirtjes.

Me and my drains.

En wat dacht je van naar de wc gaan. Je kunt je wcpapier nog niet eens pakken als het niet direct naast je staat of hangt. Mijn toilet was niet voorbereid op zo'n gehandicapte. Je leert snel, dus voor je gaat zitten, wc papier pakken. En dan mag je nog blij zijn dat je ontlasting door de operatie/narcose een tijdje uitblijft, want dat gaat em niet worden met die armen. En dan je handen wassen; de kraan krijg je de eerste dagen niet eens open.

Na ongeveer 3 dagen is het ook tijd om weer wat relief in je lichaam te krijgen. Je krijgt een bh in de maat die je graag wilt. Dan worden daarin allemaal borstprotheses gepast, totdat ze eentje hebben die er precies mooi in valt. De prothese is een katoenen hoesje met daarin aquariumwatten. Je hebt driehoekige protheses en wat meer langwerpige. Ik vond de driehoekige een mooier resultaat geven. Als je begint met het vullen van de expanders kun je langzaamaan wat van de watten eruit halen.

En dan is het ook heel fijn als je weer naar buiten mag, helemaal als het 30 graden is. Op de foto lijkt het bijna of ik op vakantie ben. Uhu..

Na 5 dagen ziekenhuis mocht ik weer naar huis. Mijn drains  hadden in die afgelopen 24 uur 20 en 30 cc gelopen en dan mogen ze eruit. Het eruit halen leek mij niet heel fijn, maar het viel heel erg mee. Ik had de verpleegkundige gevraagd om tijdens het uittrekken een beetje op mijn borst te drukken, dan voel je niet precies waar die drain langs gaat. Dat ga ik ook zeker weer doen bij de volgende operatie. Zo had ik ook een foefje voor de tromboseprikjes die je elke avond kreeg. Ik heb, net als velen, een hekel aan prikjes, dus ik vroeg aan de verpleegkundig even stevig te knijpen zodat ik de knijp voelde en niet de prik.. works like a charm ;)