Als je krijgt te horen dat je kanker hebt, is dat natuurlijk wel schrikken. Ik heb altijd gedacht dat ik borstkanker zou krijgen, maar dan pas over een jaar of 20. Toen ik het hoorde was eigenlijk mijn eerste reactie: ok, en wat nu? Ik wilde vooral direct het actieplan weten.
Uit de scans bleek dat mijn hele borst was aangetast door de kanker en het plekje onder mijn arm waar alles mee begonnen is. Dan is een borstamputatie noodzakelijk. Mijn moeder heeft 1 borst laten amputeren, maar na de operatie en de tijd erna heeft eigenlijk altijd gezegd: 'achteraf had ik beide borsten moeten laten amputeren'. Dat heb ik eigenlijk altijd onthouden. Toen werd besproken hoe het verdere traject zou gaan, heb ik direct gezegd dat ik de beide borsten wilde laten amputeren. Ik wilde zeker niet over enige tijd weer kanker krijgen, maar dan in de andere kant en dat dan niet door hebben, met alle gevolgen van dien. Mijn kanker was niet zichtbaar op echo en mammografie, dus lastig te traceren. Ik wist ook direct dat ik voor een reconstructie van mijn borsten wilde gaan. Met een beetje mazzel worden de nieuwe borsten mooier dan de oude. In mijn geval zou ik expanders krijgen tijdens de operatie en die zouden de huid en de borstspier oprekken zodat er later definitieve protheses in kunnen.
Naast de amputatie stond chemo, bestaling en hormoontherapie ook op het menu.
Ik werd ingepland voor een gesprek met de psycholoog, dit is blijkbaar standaard als je dubbelzijdige amputatie doet. Ze willen weten of je er goed over nagedacht hebt en het geestelijk aan kan. Ook hoe je partner erin staat is belangrijk. Verder willen ze weten of je ook genoeg hulp hebt na de operatie, niet zozeer psychisch maar lichamelijk.
Ook werd ik ingepland bij een plastisch chirurg om de reconstructie te bespreken. Ik had allerlei boekje meegekregen over kanker, operatie etc. Ik las in de boekje dat helemaal geen reconstructie mogelijk was met expanders als je nog bestraling zou krijgen. Ik heel internet afgezocht, overal stond dat het niet kon. Waarom had ik dan een afspraak bij de plastisch chirurg, waarom zeiden de artsen dat het kon. Ik was in alle staten en intens verdrietig.
Ik heb de mammapoli gebeld hoe dit nou kon. Ze vertelde dat expanders meestal wel kunnen worden geplaatst als je nog bestraling krijgt, maar dat mijn 'zaak' nog zou worden besproken in het multidisciplinaire overleg.
De plastisch chirurg vertelde dat de risico's met bestraling bij expanders wel een stuk hoger ligt dan zonder bestraling. De kans is 30% dat het niet goed gaat. Het kan zijn dat de huid en/of de spier door de bestraling te veel heeft geleden. Daarbij wel de kanttekening dat het eigenlijk altijd wel weer te repareren is, door huid- en/of spiertransplantatie. Het traject wordt daardoor dan wel langer. Ik heb eigenlijk direct gekozen om het risico te nemen.
Als je een reconstructie krijgt heb je de luxe dat je zelf mag kiezen wat je wilt, binnen verantwoorde grenzen natuurlijk. Heb je een cup E en wil je liever C, dat kan. Ook als je maar één kant laat amputeren; dan kan de andere kant worden verkleind en aan de amputatiekant wordt uiteindelijk een matching implantaat gezet. Ook andersom is mogelijk. Heb je cupje AA en wil je graag groter, krijg je aan beide kanten implantaten. Zelf heb ik meestal 75B gehad, met uitlopers naar 75D bij de zwangerschappen en borstvoeding. Nadat ik kinderen heb gehad en heel intensief ben gaan sporten was die 75B niet meer zoals die ooit was. Ik heb altijd 75C de perfecte maat gevonden, dus daar heb ik voor gekozen.
Ik ben vrij smal gebouwd dus werd er gekozen voor expanders van 9 of 10 cm breedte met een inhoud van 300 cc. Tijdens de operatie zou worden gekeken welke zou passen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten